Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Στο νέκταρ των ασφόδελων



I wandered lonely as a cloud
That floats on high over vales and hills
When all at once I saw a crowd
A host of dancing daffodils;
Along the lake, beneath the trees,
Ten thousand dancing in the breeze. 
- W. Wordsworth, CCLIII. Daffodils

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.
Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,
πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.  
- Λορέντζος Μαβίλης, Λήθη


Σαν ήμασταν αθώοι μικροί στον όμορφο λειμώνα
δεν παίζαμε με τα πουλιά μήτε την ανεμώνα
μόνο στην άκρη στο νερό, που έσβηνε ο ήλιος
των ασφοδέλων ο στρατός, μας όριζε το βιος

Δεν γέλαγαν δεν χόρευαν, αέρας δεν φυσούσε
ούτε μελίσσια ρούφαγαν, την γλύκα που κοσμούσε
τα άσπρα άνθη τα κλειστά, που πάλευαν να ανοίξουν
ν' αστράψουν οι παλιές ψυχές, προτού ξαναγυρίσουν

να πιουν κρυφά απ' την πηγή που γέμιζε την λίμνη
και πότιζε από βαθιά, τις ρίζες στο καμίνι
που γύρω τους τσουρούφλαγε, σαν της ζωής το πάθος
μα ήταν η ζέστη του ψυχρή, σαν του θάνατου θάμβος.

Και εμείς κοιτώντας τα αυτά, σκεφτήκαμε τον δρόμο
που πήραμε πολλές φορές, υπάκουοι στον Νόμο
κι' αντανακλούσαν τα νερά, τα πρότερα μας λάθη
άραγε μάθαμε απ' αυτά ή μας καλούν τα βάθη;

... Στο νέκταρ των ασφόδελων, τρυγούν οι μέλισσες τις μνήμες των περασμένων τους ζωών.


Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Ζωής αντίδοτα


Σήμερα έλαβα το καλύτερο μάλλον, καθυστερημένο δώρο γενεθλίων της ζωής μου. Η φίλη μου η Ευδοξία εμπνεύστηκε από μια πραγματική φωτό, μια ευτυχισμένη στιγμή κάποτε στον Όλυμπο (στην οποία μάλιστα δεν ήταν) και μου έφτιαξε ένα μικρό πίνακα. Επειδή, όμως, πέρα από την ανεκτίμητη αξία του καθ' αυτού δώρου, λειτούργησε και ως ενισχυτικό κάποιων γενικότερων σκέψεων θα ήθελα να σας τις μεταφέρω.

Η ζωή όπως οι περισσότεροι μάλλον γνωρίζουμε, είναι γεμάτη δράματα και τραγωδίες. Τις προκαλούμε εμείς, τυχαίνουν, οφείλονται σε καταστάσεις, τις οποίες δεν επηρεάζουμε (μιας και μιλάμε συνέχεια για κρίση κτλ), δεν έχει σημασία, υπάρχουν ως το δεδομένο υπόβαθρο της βροτής ύπαρξης, πάνω στο οποίο χτίζονται με αβέβαια θεμέλια οι λιγοστές, και γι' αυτό ξεχωριστές, ευτυχισμένες στιγμές των βιογραφιών μας.



Γι' αυτό λοιπόν σας λέω, πως πρέπει να αφήνουμε να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους και πρέπει να αφήνουμε και τον εαυτό μας να περιστοιχίζει αυτούς, αυτό είναι σοφία. Πολύ πιθανόν να μας πλήγωσαν κάποια στιγμή, το πιθανότερο να μας πληγώσουν και στο μέλλον. Όμως, είναι και οι μόνοι ικανοί να μας προσφέρουν αυτές τις στιγμές, λίγες ή περισσότερες, οι οποίες θα δίνουν το νόημα. Στιγμές, οι οποίες θα χτίζουν εύθραυστα πολύχρωμα ουράνια τόξα πάνω στις γκρίζες άμορφες πέτρες, στις οποίες εξ' Ανάγκης στεκόμαστε.

Το αυθόρμητο γέλιο ενός γνωστού γύρω από ένα τραπέζι με κρασί, το μπράβο ενός φίλου, το φιλί και η αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, τα μόνα αντίδοτα στις τραγωδίες και τα δράματα που ούτως η άλλως θα ζήσουμε με αυτούς και χωρίς αυτούς.

Εξάλλου, αν αυτό που ζητάμε είναι η ασάλευτη "ησυχία", στο τέλος θα την ζήσουμε  σίγουρα όλοι, θα έρθει συνοδεία με την Λήθη. Μέχρι τότε, όμως, καλό είναι να υπάρχει - και μάλλον είναι και το τελευταίο που θα σβήσει, το τελευταίο που θα μείνει από εμάς- η θορυβώδης μελωδία ενός βούκινου που αντηχούσε σε σκοτεινές κοιλάδες και φωτεινές βουνοκορφές. Η μελωδία που θα παίζει στο λυκόφως του καθενός μας. Μετά...σιωπή.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Ένα ολόκληρο, δύο ημιτελή



Το βοριαδάκι
Κινεί τις λεπίδες του
κοντού γρασιδιού

Σπαθιά χιλιάδων
πράσινων πολεμιστών

ή κύματα μιας
παράξενης θάλασσας