Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Μελαγχολία....


Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθεται η πληγή. 


Ευτυχώς που σε αυτό το έθνος δεν έλειψε η μανία των Μουσών στους ποιητές
Δεν είσαι ψεύστης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίον
οράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί
μόναι γνωρίζουν τ’ αληθές, και εις αυτόν τον βίον
οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί.
Του θείου είσαι λειτουργός. Σοι έδωκε τον κλήρον
του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή
ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων
είσαι — χρυσή υπόσχεσις και άνωθεν φωνή.
Εαν η γη καλύπτεται με σκότον, μη φοβείσαι.
Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι·
θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές!
Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.
Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε
ρόδων, και ίων, κ’ ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει
στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί. 




Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Μια άλλου τύπου "τρομοκρατία"





Προς τους φίλους μου και τους υποστηριχτές μου για να τους βοηθήσει να βγάλουν νόημα από όλα αυτά τα γεγονότα που έχουν συμβεί τόσο γρήγορα: Ορισμένες ανθρώπινες κουλτούρες έχουν κηρύξει πόλεμο εναντίον της Γης εδώ και χιλιετίες. Επέλεξα να πολεμήσω στο πλευρό των αρκούδων, των λιονταριών των βουνών, των ασβών, των νυχτερίδων, των saguaros (είδος κάκτου), των ρόδων των γκρεμών και όλων των άλλων άγριων πλασμάτων. Είμαι απλά το πιο πρόσφατο θύμα σε αυτόν τον πόλεμο. Αλλά απόψε, έχω κάνει μια απόδραση απο την φυλακή-Επιστρέφω σπίτι, στην Γη, στον τόπο καταγωγής μου. Bill, 21/12/05 (το χειμερινό ηλιοστάσιο.) William C. Rodgers


Σκεφτόμουν τον W. Rodgers όλο αυτό το διάστημα κατά το οποίο ακούω και διαβάζω διάφορα για τις Σκουριές στην Χαλκιδική, την εταιρία χρυσού, τον αγώνα των κατοίκων, τις συλλήψεις τα ξημερώματα και όλες τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για την ανάπτυξη και αντίστοιχα τις τρομοκρατικές ενέργειες στο εργοτάξιο κτλ.

Τον σκεφτόμουν, όχι γιατί αναγκαία τον ταυτίζω με τους κατοίκους της Χαλκιδικής, οι οποίοι αντιδρούν, εξάλλου έχω ελάχιστη πίστη στις καλές προθέσεις των νεοελλήνων και στα αποτελέσματα των κομματικών πατερναλισμών, τα οποία σπεύδουν να καρπωθούν γεγονότα. Πολύ απλά, δεν ξέρω τι συμβαίνει στις σκουριές και δεν έχω σχηματίσει ασφαλή άποψη. Δεν είναι, όμως, και δύσκολο να υποθέσουμε, πως αυτό που στα γραφεία των αναπτυξιακών φαντάζει χρυσωρυχείο, μπορεί στην πραγματικότητα να αποδειχτεί κόλαση για την περιοχή και το περιβάλλον.
Όπως και να έχει, η περίπτωση του Rodgers, μου ερχόταν συνειρμικά στο μυαλό, λόγω της επιμονής στην χρήση της λέξης τρομοκρατία, στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα για τα γεγονότα στις Σκουριές.

Ο Rodgers ήταν μέλος του Απελευθερωτικού Μετώπου της Γής,  Earth Liberation Front ή απλά ELF, τα μέλη του οποίου είναι γνωστά ως Elves (Ξωτικά). Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1992 στην Αγγλία και γρήγορα εξαπλώθηκε στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, όπου η δράση της υπήρξε τελικά πιο έντονη. Κύρια πεποίθηση της οργάνωσης είναι πως η εκμετάλλευση και καταστροφή του περιβάλλοντος από τις παγκόσμιες εταιρίες πρέπει να αντιμετωπιστεί με ενός είδους ανταρτοπόλεμο κατά τον οποίον τα ξωτικά προσπαθούν με εμπρησμούς, βόμβες και κάθε άλλο μέσον να προκαλέσουν μεγάλες οικονομικές ζημιές στις εταιρίες και τα συμφέροντα τα οποία απειλούν το περιβάλλον, ώστε να σταματήσουν την δράση τους κάνοντας ασύμφορη την "επένδυση" κτλ.

Από το 1997, χρόνος κατά τον οποίο εμφανίζεται η οργάνωση στην Αμερική, μέχρι το 2004 που κυκλοφορεί το βιβλίο Burning Rage of a Dying Planet: Speaking for the Earth Liberation Front, μαθαίνουμε πως οι  δράσεις των ξωτικών είχαν προκαλέσει συνολικές ζημιές της τάξης των 45εκ $ ενάντια σε υποδομές εταιριών οι οποίες ασχολούνταν με την ξυλεία, την γενετική τροποποίηση σπαρτών, την αποψίλωση δασών, την κατασκευή οχημάτων για σπορ ή προωθούσαν την οικιστική ανάπτυξη σε προστατευόμενες ζώνες (βίλες εκ. δολαρίων) κ.α, πράγμα που οδήγησε το FBI το 2002 να συμπεριλάβει την οργάνωση στις μεγαλύτερες εν ενεργεία τρομοκρατικές οργανώσεις της Αμερικής, παρά το ότι ουδέποτε άνθρωπος σκοτώθηκε από τις ενέργειες της.

Με τις ενέργειες αυτές των ξωτικών, αλλά και άλλων ανάλογων οργανώσεων ή ιδιωτών (όπως του Ted-Unabomber- Kaczynski), γεννήθηκε και ο όρος οικοτρομοκρατία. Η υπαγωγή μάλιστα αυτών των ενεργειών στους νόμους τους αναφερόμενους στις άλλες πιο γνωστές μορφές τρομοκρατίας, δείχνει και την σοβαρότητα με την οποία οι αρχές αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν το φαινόμενο.
Ο Rodgers ή Αβαλον, συνελήφθη στις 7 Δεκεμβρίου του 2005 κατά την διάρκεια της επιχείρησης Operation Backfire του FBI, μάλλον μετά από εσωτερική προδοτική πληροφόρηση και κατηγορήθηκε για έναν εμπρησμό του 1998 στο εθνικό κέντρο ερευνών άγριας ζωής. Επίσης, του αποδόθηκε η πατρότητα κάποιων ανώνυμων εγχειριδίων για την διεξαγωγή του συγκεκριμένου τύπου ανταρτοπόλεμου, τα οποία είχαν μεταδοθεί στο ίντερνετ, με αποτέλεσμα να εμπνέουν και να καθοδηγούν όλους τους αυτόνομους πυρήνες οικοτρομοκρατών παγκοσμίως.

Ο Rodgers γνωρίζοντας πως η σύλληψη του και η πιθανή καταδίκη του με νόμο περί τρομοκρατίας θα σήμαινε έναν μόνιμο εγκλεισμό σε φυλακές, κάτι το οποίο ένας ταγμένος για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της άγριας ζωής δεν θα μπορούσε να αντέξει, άφησε πίσω του ένα μεταχρονολογημένο σημείωμα. Όταν η ημέρα του ηλιοστασίου του 2005 ήρθε, αυτοκτόνησε στην φυλακή με μια πλαστική σακούλα, σύμφωνα με τις αναφορές των υπηρεσιών. Το σημείωμα του έμεινε πίσω καθώς το πνεύμα του έφευγε μπροστά.

Αλήθεια, για τις Σκουριές δεν μπορώ να αποφανθώ, ούτε για τον Rodgers. Ξέρω, όμως, από την παράδοση μας, πως η πρόοδος και η ανάπτυξη δεν σημαίνουν αυτά που διαβάζω στις ειδήσεις και ακούω στα ραδιόφωνα. Γνωρίζω επίσης, πως ο άνθρωπος μπορεί να εκδηλώσει το πλήρες του δυναμικό , μόνο σε ένα κατάλληλο περιβάλλον. Αυτό πάντα χαρακτηρίζεται από το Μέτρο (δεν χρειάζεται να είναι στατικό).  Αν εκλείψει το μέτρο και η σωστή προοπτική στο πως βλέπουμε τα πράγματα είμαστε χαμένοι. Γνωρίζω επίσης, πώς η κατάργηση του πολιτισμού και η επιστροφή σε μια ουτοπική προ-πολιτισμική κατάσταση "ευγενών αγρίων", όπως αυτή που ευαγγελίζονται οι μεσσίες της πράσινης αναρχίας και του εκο-πρωτογονισμού δεν είναι λύση, καθώς ο πολιτισμός είναι βασική φυσική έκφραση του ανθρωπίνου όντος.

Παρ' όλα αυτά, ίσως ο Rodgers να είχε δίκιο και όντως να μαίνεται μια μάχη κατά της φύσης και της Γής, από κουλτούρες αφύσικες και εχθρικές προς αυτήν και τον άνθρωπο.  Σε κάποιες εκδηλώσεις τους, είναι οι κατεξοχήν φορείς τρομοκρατικών αντιλήψεων και πρακτικών. Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν φοράνε μαντίλες, ή όταν καίνε ανθρώπους στην πυρά, τις αναγνωρίζουμε για αυτό που όντως είναι. Όταν φοράνε, όμως, τον μανδύα της προόδου και της ανάπτυξης μας τυφλώνουν με τις πολύχρωμες τους χάντρες. Καταφέρνουν μάλιστα πολλές φορές, εξουσιάζοντας, να ταυτίζονται με τον "πολιτισμό" και να αντιστρέφουν τους όρους, κατηγορώντας για τρομοκρατία τον όποιο αντίθετο στις πρακτικές και επιδιώξεις τους.

Δεν ξέρω για τις Σκουριες, ούτε για τον Rodgers. Όμως πολύ πιθανόν να μαίνεται όντως ένας πόλεμος, στον οποίον, ίσως κάποια στιγμή, κληθούμε να διαλέξουμε πλευρά. Απομένει να δούμε αν σε κάποιο απο τα στρατόπεδα θα υπάρχουν ακόμα αρκούδες, ξωτικά και φυσικό περιβάλλον...


Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Αντίο Wendy

Το Παγκράτι στο οποίο μεγάλωσα πάντα είχε μεγάλη αγορά με πλήθος εμπορικών καταστημάτων τα οποία προσέλκυαν πελάτες από όλες τις κοντινές περιοχές. Δυστυχώς παρά αυτήν την ιστορικότητα της αγοράς της, η κρίση δεν άφησε την περιοχή ανέγγιχτη και τώρα οι πρώην θορυβώδεις δρόμοι με τα μαγαζιά αργοπεθαίνουν με τις περισσότερες βιτρίνες αν όχι άδειες και με ενοικιαστήρια, τουλάχιστον ξεφτισμένες έχοντας χάσει την αίγλη τους. Γενικά μια μιζέρια τουλάχιστον για αυτούς που είχαν συνηθίσει να δυσκολεύονται να περπατήσουν λόγω πολυκοσμίας στους κυριότερους εμπορικούς δρόμους του Παγκρατίου, τις περισσότερες ημέρες.

Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, έχουν κλείσει άπειρα καταστήματα, ανάμεσα τους και αρκετά πολύ παλιά,  τα οποία θυμάμαι να υπάρχουν, πως υπήρχαν μάλλον απ' όταν ήμουν παιδί. Τις προάλλες έκλεισε και ο Λέντζος, η γνωστή καφετέρια της οποίας το όνομα λίγο έλειψε να αντικαταστήσει το τοπωνύμιο της περιοχής όταν οι "ξένοι" έδιναν ραντεβού εκεί. Τι να πώ, λίγο πολύ εκεί μεγαλώσαμε όλοι - ή τουλάχιστον οι πιο κοινωνικοί - της γενιάς μου.  Κοπάνες, ραντεβού, παρέες... κλείνοντας ο Λέντζος μου φάνηκε λες και χάθηκε η μνήμη της εφηβείας μου. Βέβαια τα τελευταία, αρκετά χρόνια, το μαγαζί χαροπάλευε και οι νέες γενιές είχαν μετακινηθεί προς τις πιο Trendy καφετέριες της Υμηττού, αλλά και πάλι η απώλεια ήταν στενάχωρη.

Κάτι άλλο που θυμάμαι επίσης με κάποια νοσταλγία, είναι πώς μέχρι κάποια εποχή είχαμε αρκετά αδέσποτα, κάποια σκυλιά και αρκετά γατιά, εξάλλου Βύρωνας και Καισαριανή πλάι στον Υμηττό είναι και είναι κοντά. Την βγάζανε στο Άλσος και σε κάποιες πλατείες στις οποίες απέμενε πράσινο και γενικά φαίνεται πως την παλεύαν μια χαρά. Δεν υπήρχε περίπτωση ανά δυό τρία τετράγωνα να μην υπήρχε και μια ηλικιωμένη ή κάποιος άλλος φιλόζωος (όχι σαν αυτούς οι οποίοι μπορεί να τα παράτησαν αρχικά), οι οποίοι τα πρόσεχαν. Κατά καιρούς πηγαίναμε και μερικά, ειδικά τίποτα πιτσιρίκια σε κανένα κτηνίατρο της περιοχής (είχαμε 3-4) να τους ρίξει μια ματιά, συνήθως αφιλοκερδώς. Τα αδέσποτα μας τέλειωσαν αρκετά πριν από τα μαγαζιά και για αντίθετους λόγους. Δηλαδή λόγω εκσυχρονισμού, τότε που πλησίαζαν τα olympic games και έπρεπε η πόλη να καθαρίσει (τότε από τα σκυλιά, τώρα από τους Πακιστανούς ή άλλους μετανάστες, μάλλον έχουμε θέμα με την καθαριότητα). Έτσι εκεί που είχα μάθει, πάλι πιτσιρικάς, στις τσάρκες στην περιοχή να έχω και παρέα τα βράδια μέλη της αγέλης αντί να γυρνάω μόνος μου, μοίραζόμασταν και κανά σουβλάκι που και πού, ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα αδέσποτα.

Δεν λέω, είναι απαράδεκτο για μια σύγχρονη πόλη να έχει αδέσποτα, άγρια ζώα από τα οποία κινδυνεύουν οι πολίτες (και τα σουβλάκια τους), όπως επίσης απαράδεκτο είναι να βλέπεις ατσιμεντάριστο κομμάτι γης, ή τίποτα παλιόχορτα να ξεφυτρώνουν από το πεζοδρόμιο (ειδικά αυτές οι μαργαρίτες μοιάζουν εύθραυστες αλλά το τσιμέντο το κάνουν καλά). Αλήθεια έχετε  παρατηρήσει πόσο έχει μειωθεί ο λάκκος/κύκλος των όσων δέντρων έχουν απομείνει στην πόλη, ενώ΄ταυτόχρονα αυξάνονται τα πλακάκια; Εκσυγχρονισμός βέβαια δεν λέω, παρ'ότι οι κάφροι ακόμα πετάνε τα σκουπίδια έξω από τους κάδους, παρκάρουν στις διαβάσεις των αναπήρων και άλλα πολλά, τουλάχιστον γλυτώσαμε από τα σκυλιά. Κανά δυό μας τα είχαν φέρει πίσω εμβολιασμένα, και ευνουχισμένα, τα άλλα, αρκετά άλλα δεν ξέρω...τι να σας πώ. και με τα διατροφικά σκάνδαλα που παίζουν, μπορεί να πέθαναν σε κανά μαζικό τάφο και να μην ούρλιαξαν ποτέ ξανά στην Εκάτη τις νύχτες με πανσέληνο (ψήλωσαν και πύκνωσαν και οι πολυκατοικίες, .πρέπει να κάνεις τάμα και να στραβολαιμιάσεις για την δείς πια). Πέρασαν χρόνια, τα ευνουχισμένα σκυλιά δεν αναπαράγονται, τα τελευταία χρόνια έβλεπα μόνο ένα κλασικό μούτρο, γέρικο το οποίο ήταν ημι-αδέσποτο καθώς κατά καιρούς το έβλεπα με κάποιον άνθρωπο εξίσου (εμφανισιακά) μισό-αδέσποτο. Έχω καιρό να το δώ και αυτό και αυτόν.

Οι γάτες βέβαια είναι πιο δύσκολη υπόθεση (όχι σαν τα περιστέρια αλλά κάπως έτσι). Αυτές δεν τις μάζεψαν οι ειδικές υπηρεσίες, αλλά ο πληθυσμός τους πάραυτα μειώθηκε θεαματικά, ευτυχώς που είχα προλάβει δηλαδή και είχα βρεί αυτή που μου κάνει παρέα 13 χρόνια τώρα. Δεν θέλω να πιστέψω πως το πολιτισμένο εκσυγχρονισμένο κράτος τις φόλιασε μαζικά, αλλά τα περιστέρια της περιοχής έτσι λέγαν. Όπως και να έχει κάποιες γλύτωσαν, συνέχισαν να αναπαράγονται, οπότε στα πιο απόμερα σοκάκια και στα ξέφτια πράσινου όλο και κάποια βλέπουμε ακόμα.

Όχι μακρυά από το σπίτι μου, υπάρχει (ακόμα) το κλασικό ψαράδικο της γειτονιάς. Όπως φαντάζεστε οι πιο θαρραλέες από τις λιγοστές πια γάτες της περιοχές την μετα-olympic games εποχή κάναν καταδρομικές επαιτείας προς τα εκεί, όλο και κάτι τους δίναν. Καθώς μάλιστα οι συγκεκριμένες δήθεν κλάψα, μαγκο-γατες ήταν πιο εξοικειωμένες, όλο και κάποιος μπορεί να σπίτωνε κανά μικρό τους όλον αυτόν το καιρό.

Μια τέτοια περίπτωση σπιτώματος μου έχει μείνει. Δίπλα από το ψαράδικο, είχε μέχρι πρόσφατα ένα μαγαζάκι η Wendy. Δίμετρη, Ολλανδή, αρχόντισσα 30something όταν το άνοιξε πριν δέκα χρόνια. Εντυπωσιακή γυναίκα, ακόμα και για τα Ολλανδικά δεδομένα, με αυτό το κυριλέ, ευγενικό ύφος και τρόπο που κάποιοι βόρειο-Ευρωπαίοι έχουν και με φτιάχνει. Δεν είχα μιλήσει ποτέ με την Wendy,δεν είχε τύχει, αλλά γούσταρα που την έβλεπα όταν πέρναγα από τον δρόμο. Επίσης προσωπικά δεν είχα ψωνίσει ποτέ από το κατάστημα δώρων της, ίσως κάποιοι δικοί μου να είχαν. Όχι γιατί δεν ήταν αξιόλογο, αλλά γιατί ως γνωστόν εκτός από κάποια συγκεκριμένα ήδη, βιβλία, μουσικά όργανα, περίπτερο-ειδή πχ είμαι η αποτυχία του καταναλωτισμού. Το μαγαζάκι ήταν πανέμορφο. Γεμάτο με αυτά τα ψιλολόίδια, είδη διακόσμησης  και μικρά δωράκια που αρέσουν στις γυναίκες, όχι από τα βιομηχανοποιημένα και πλαστικούρες, αλλά από αυτά που μοιάζουν χειροποίητα και διαλεγμένα. Όταν λέω πως το μαγαζάκι ήταν γεμάτο, εννοώ τίγκα γεμάτο και θα σας εξηγήσω γιατί επιμένω.  

Η Wendy λοιπόν, αρκετά χρόνια πριν, είχε πιάσει φιλίες με μια αδέσποτη γάτα της περιοχής, την οποία μάλλον γνώρισε στο ψαράδικο. Έτσι η μικρή δίμετρη Ολλανδέζα, έβαζε την γάτα στο μαγαζί για προστασία (της γάτας όχι του μαγαζιού) όταν έλειπε, και όταν το άνοιγε την άφηνε να γυρνά στην γειτονιά. Το εντυπωσιακό είναι πως η γάτα την έβγαζε πάντα ξάπλα μπροστά στην βιτρίνα (ειδικά την ημέρα για να λιάζεται) σε ένα τραπεζάκι από το οποίο ξεχείλιζαν τα ψιλολόγια της πραμάτειας. Ήταν από αυτά τα γατιά, τα οποία παρά το κακό όνομα του είδους τους δεν κάνουν ποτέ ζημιά ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν το πιστεύεις. Έτσι όταν ήταν το μαγαζί ανοιχτό και πέρναγα γούσταρα να βλέπω την Wendy, όταν το μαγαζί ήταν κλειστό και πέρναγα γούσταρα να βλέπω την γάτα. Η γάτα είχε αποκτήσει και αυτή παρόμοιο αρχοντικό ύφος (ή το είχε από πριν γι' αυτό ταίριαξαν), και δεν έδινε και πολύ  σημασία που της έκανα διάφορα από το τζάμι αλλά ήταν μασκότ και μου έφτιαχνε την διάθεση.

Η αλήθεια είναι πως αυτού του τύπου τα μαγαζιά σε εποχές δύσκολες, που δεν υπάρχει το έξτρα cash για ξόδεμα, δεν έχουν τύχη. Δηλαδή, ήταν εντυπωσιακό πώς το κράταγε η Wendy την τελευταία τριετία. Δεν ξέρω, πώς είχε φτάσει στην Ελλάδα, με κάποιον έρωτα, είχε φιλελληνικά αισθήματα τι να σας πω, δεν ξέρω. Το πάλευε όμως μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, όπου περνώντας δεν είδα ούτε την Wendy ούτε την γάτα, παρά ένα σημείωμα.


Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ Wendy, αλλά σε γούσταρα και σένα και την γάτα σου. Είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσεις να την φροντίζεις και να την αγαπάς. Ίσως σου θυμίζει λίγο και την Ελλάδα που αγάπησες τα τελευταία 10 χρόνια.