Χρονοδίνη

Του Χρόνου δίνες τρομερές, π’ αναβοσβήνουν τ’ άστρα
Και της Ανάγκης προσταγές, που τους Θεούς ορίζουν
Πώς να ξεφύγει ο θνητός, βουνά που τον συνθλίβουν
Μας επιλέγει ο καιρός 

κ’ οι εποχές γυρίζουν.

Τι και αν το σώμα το δονούν, πάθη παλιά θαμμένα
Σπαράσσουν κρύφια την ψυχή, ήθη λησμονημένα
Κάποιου ο χρόνος πέρασε, και γι’ άλλον ιω!
δεν ήρθε. 

 <ανεστράφη γαρ πάντα νυν τα πράγματα>

Τι και αν χορδές μελωδικές, όργανα ξεχασμένα
Ανοίγουν θύρες σφαλιστές, ξεθάβουν κ’ ανασταίνουν
Κάποιου ο χρόνος πέρασε, και γι’ άλλον ιω!
δεν ήρθε.

 <νεκρών έχοντες ελπίδας τεθαμμένας·>

Μορφές αχνές φασματικές, τον νου τον τριγυρίζουν
Κ’ ανείπωτες χιλιόχρονες, γλώσσες μου ψιθυρίζουν
Στα τρίσβαθα τις εντολές... 

 ΑΙΜΑ ΖΗΤΑΝΕ ΑΙΜΑ!

<Έλληνες εσμέν άνδρες εσποδωμένοι>