Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ζήτω το Έθνος, 28η Οκτωβριου

ΕΛΛΑΣ 1940


Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ένας λαός οφείλει,
αν θέλει να μείνει μεγάλος,
να είναι ικανός να πολεμήσει
έστω και χωρίς ελπίδα νίκης,
μόνο διοτι πρέπει





ΕΛΛΑΣ 2011








πολλά κείμενα για την ημέρα σε ειδικό αφιέρωμα εδώ

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Οι ρυπαροί


ΕΛΛΑΣ:ΚΟΠΡΟΣ
Εποχή του 1897
Ανθρωπότης δικηγορίσκων, υπαλληλίσκων, χαρτοπαικτών και βουλευτών. Ανθρωπότης Χρεωκοπημών, Ατιμασμών και Ηττών. Αποσυντεθειμένη, σαπρώδης, γυναιώδης, γραώδης, κλαψιάρα τρεφομένη με Κόλυβα Μνημοσύνων και επιταφίους λόγους.
Αέρας αποπνικτικός απο σαπίζοντα άνθη κηδειών και σύννεφα μολυβένια Εθνικών Ατιμασμών, πλακόνοντα τον Ουρανόν Εμπρος, δρόμος φέρων προς Βλακογερμανικόν Μπουδρούμι, δεχόμενον την καφτήν αράν κάθε διαβάτου, εκπνέουν λειποθυμιστικήν δυσωδία Μουχλιασμένων Λόγων: 
η Βουλή.
'Περικλής Γιαννόπουλος,1906'


ΟΙ ΡΥΠΑΡΟΙ

Όσο κι αν λέκιασαν
οι ρυπαροί
την Γή μας

Όσα κι αν έθαψαν
όμορφα
νια δεντριά

Μια ρίζα αμόλυντη
βαθιά μονάχα
φτάνει

Ελεύθερος για εμάς
Αιών ο Ήλιος
ΌΜΟΙΑ
θα μας ξαναγεννά

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Αρχαιοκαπηλία, όταν η ιστορία αιμορραγεί



Διαβάζοντας πρόσφατα τις ευχάριστες ειδήσεις για άλλη μια σύλληψη σπείρας αρχαιοκαπήλων θέλω να αναφέρω δύο πράγματα γι’ αυτή την σύγχρονη πληγή της Αρχαίας Ελλάδας τα οποία σπανίως θίγονται στις σχετικές ειδήσεις.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα προϊόντα της αρχαιοκαπηλίας ως έργα τέχνης, ή θησαυρούς τα οποία οι αρχαιοκάπηλοι στερούν από το κράτος και τους πολίτες του, οι οποίοι είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι αυτών. Έτσι τα προϊόντα αρχαιοκαπηλίας αντιμετωπίζονται συνήθως στα μμε και από τον μέσο Έλληνα  είτε ώς κλοπή θησαυρών, αντικειμένων αξίας,  είτε ως αφαίρεση μιας δικαιωματικής ιδιοκτησίας ανεξαρτήτου αξίας, πράγμα όμως που αποκρύπτει την πραγματική ζημιά που η αρχαιοκαπηλία κάνει.

Και αυτό γιατί το χειρότερο αποτέλεσμα της αρχαιοκαπηλίας δεν είναι η κλοπή ενός αντικειμένου μικρής η μεγάλης αξίας (καλλιτεχνικής χρηματικής κτλ ) αλλά η κλοπή της ιστορίας το σπάσιμο της συνέχειας και η ρήξη της παράδοσης. Τα αρχαιολογικά ευρήματα, αποκτούν πραγματική αξία μόνο όταν  ταυτίζονται στο τόπο που βρέθηκαν με συγκεκριμένη εποχή, συγκεκριμένα στοιχεία και άλλα αντικείμενα,  κάτι που μόνο η αρχαιολογική έρευνα μπορεί να κάνει, ενώ αντιθέτως όλο αυτό το σύνολο/πλαίσιο εξαφανίζεται όταν κάποιο τέτοιο αντικείμενο κλαπεί. Το ποσόν της πληροφορίας που αντλούμε από ένα συλημένο αρχαιολογικό εύρημα είναι αν όχι μηδαμινό, ελάχιστο κάτι που δεν επιτρέπει την τεκμηρίωση του και την ένταξη του στο ιστορικό πλαίσιο. Οπότε στην πραγματικότητα αυτό που μας στερεί η αρχαιοκαπηλία δεν είναι οι θησαυροί αλλά η γνώση για το παρελθόν μας.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια που η κλοπή και η εμπορία αρχαιοτήτων μοιάζει να είναι ένα επικερδές σπορ στο οποίο πολλοί επιδίδονται , συνήθως μάλιστα Έλληνες αξίζει να αναφερθούμε και στο δεύτερο ουσιαστικό στοιχείο που πρέπει να κατανοήσουμε.
Πολύ καλύτερα απ ότι αν τα έλεγα με δικά μου λόγια, θα  καταλάβετε διαβάζοντας το παρακάτω απόσπασμα από τον Μενέξενο του Πλάτωνα το οποίο μπορεί να μας διαφωτίσει και γιατί οι αρχαιοκάπηλοι ειδικά οι ομοεθνείς πρέπει να είναι από τις πιο μισητές κατηγορίες εγκληματιών. Επίσης είναι καλό να επεκτείνουμε την ουσία του θέματος που θίγει ο φιλόσοφος και σε άλλα σύγχρονα προβλήματα μας κ ίσως καταλάβουμε και το πόσο πολύ έχουμε ξεπέσει.

….σε όλη σας τη ζωή να στρέφετε όλη την προθυµία µε όλους τους τρόπους σε αυτό: πώς να ξεπεράσετε και εµάς και τους προγόνους στην δόξα. Αλλιώς, να ξέρετε ότι, αν εµείς σας ξεπερνάµε στην αρετή, αυτή η υπεροχή µας µας δίνει ντροπή, ενώ αν είµαστε κατώτεροί σας, αυτόµατως μας κάνει ευτυχισµένους. Θα γίνουµε εµείς οι νικηµένοι και σεις οι νικητές αν εσείς βάλετε σαν σκοπό της ζωής σας, να µην καταχρασθείτε τη δόξα των προγόνων σας και να µην την ξοδέψετε, συναισθανόµενοι ότι για έναν άνδρα ο οποίος δίνει κάποια αξία στον εαυτό του, δεν υπάρχει άλλο αισχρότερο πράγµα παρά να εµφανίζεται τιµώµενος, όχι για τα προσωπικά του έργα αλλά για δόξα προγόνων.
Βέβαια είναι για τους µεταγενέστερους καλός και µεγαλοπρεπής θησαυρός και υπάρχουν προγονικές τιµές. Αλλά είναι άνανδρο και αισχρό να χρησιµοποιεί κανείς έναν θησαυρό, είτε χρηµάτων είτε τιµών, επειδή ο ίδιος δεν έχει δικά του αποκτήµατα και ένδοξα έργα, και να µην τον παραδίνει στους απογόνους του. Και αν µεν επιδιώξετε αυτά στη ζωή σας, θα έλθετε κοντά µας αγαπηµένοι προς αγαπηµένους, όταν σας φέρει η κοινή µας µοίρα. Αν όµως αµελήσετε και φανείτε δειλοί, κανείς δεν θα σας υποδεχθεί µε προθυµία….

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε και δύο καλά σχετικά βιβλία που κυκλοφορούν
το "Εγχειρίδιο αρχαιοκαπηλίας" και το "Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων" 
Επίσης για όποιον ενδιαφέρεται μια μελέτη (μαζί με το κείμενο) για τον Μενέξενο του Πλάτωνα εδώ
Για τους πιο οπτικούς ίσως έχει ενδιαφέρον και η εκπομπή για την αρχαιοκαπηλία στους 'Φακέλους'

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Οι Γερμανοί (οι φίλοι μας) ξανάρχονται!

Σιγά, σιγά και μετά από 2 χρόνια κυβέρνησης σωτηρίας, μνημονίων και μέτρων έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει και ο λόγος που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και ο τρόπος με τον οποίο οδηγηθήκαμε εδώ αλλά το κυριότερο και ποια σχέδια μένουν να ολοκληρωθούν.

Και είτε κοιτάξουμε στα μιντια που χειροκροτούν τις ξένες επενδύσεις στον Ελληνικό χρυσό, είτε στις απέναντι φωνές που μιλάνε για δοσιλόγους και προδότες τα ουσιαστικά στοιχεία για την κατανόηση είναι τα ίδια.

Με τις πρόσφατες ειδήσεις μάλιστα κατά την επίσκεψη του κου Ρέσλερ στην Ελλάδα το όλο πράγμα έχει αρχίσει να φωνάζει - πιο δυνατά απο τις αισιόδοξες επενδυτικές κραυγές τους -  και αρκετά αντικειμενικές και προσγειωμένες αναλύσεις ήδη κάνουν σιγά σιγά την εμφάνιση τους.

Τώρα δεν ξέρω κατά πόσον θετικό μπορεί να ακουστεί η επένδυση που αποφέρει στον ξένο επενδυτή πχ το 60% των κερδών ειδικά όταν μιλάμε για φυσικό (πεπερασμένο) πλούτο με ταυτόχρονες γεωπολιτικές έως οικολογικές συνέπειες για τον τυχερό εταίρο που γίνεται αποδέκτης των επενδύσεων, όμως σιγά σιγά νομίζω πως έρχεται ο καιρός να θυμίσουμε στους απογόνους  των Φράγκων, Γότθων, Βουργουνδών, Σαξόνων Βανδάλων και υπολοίπων απροσάρμοστων της Ευρώπης, πως όποτε τους βγαίνει έτσι άτσαλα ο χαρακτήρας τους....
( τελευταία δείχνει να θέλουν και μια π(%$% ανα 50 χρόνια) καθώς μας τον παραδίδει ο Ιούλιος Καίσαρας

"Οι συνήθειες των Γερμανών διαφέρουν πολύ απ' αυτές των Γαλατών, αφού δεν έχουν δρυΐδες για να προΐστανται των θρησκευτικών τελετών, ούτε πολυνοιάζονται για θυσίες. Για θεούς έχουν μόνο όσους βλέπουν με τα μάτια τους και επιζητούν την εύνοιά τους - τουτέστιν τον Ήλιο, τη Φωτιά και τη Σελήνη (...) Περνούν όλη τους τη ζωή στο κυνήγι και τον πόλεμο. Από παιδιά εκπαιδεύονται στην εργασία και τις κακουχίες (...) Οι φυλές αυτές θεωρούν μέγιστη δόξα, να ρημάζουν τις γειτονικές περιοχές και να τις κάνουν μη κατοικήσιμες. Πιστεύουν ότι έτσι αποδεικνύουν την αξία τους, με το να διώχνουν τους γείτονές τους και κανείς να μην τολμά να πατήσει εκεί. Επίσης πιστεύουν ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα είναι πιο ασφαλείς, μιας και απομακρύνουν τον κίνδυνο ξαφνικών εισβολών."

... η ιστορία δεν τελειώνει και πολύ καλά γι αυτούς.

Ετσι με όλη την αγάπη και τον σεβασμό που έχω για τον Γερμανικό ιδεαλισμό, κλασικισμό και φιλελληνισμό των προηγούμενων αιώνων και επειδή ακόμα υπάρχουν λογικές φωνές στον Γερμανικό λαό, θα τους πρότεινα να μαζέψουνε τους χριστιανοδημοκράτες (sic) και λοιπούς ηγέτες και καθοδηγητές τους για να μην έχουμε πάλι επαναλήψεις σαν και την παρακάτω.



Κοινώς όπως είπε ο Σμιτ μην τους πάρει ο διάολος.

Και επειδή υπάρχουν και πάλι πολλοί ρωμιοί συνεργάτες, απλά θα θυμίσω πως και ο Εφιάλτης του Ευρυδήμου, εισέπραξε την αμοιβή του απο τους Πέρσες όμως στο τέλος εισέπραξε και το τίμημα. Και μην νομίζετε πως δεν θα υπάρξει και στο μέλλον μια Δελφική Αμφικτιονία να επικηρύξει το κεφάλι σας, ή πως δεν θα υπάρχει έστω ένας Αθηνάδης που θα σας θυμηθεί. Σε πέντε χρόνια, σε δέκα, σε είκοσι, θα σας αναγνωρίσει..... και θα ανταμειφτείτε καταλλήλως για την υπηρεσία σας στην πατρίδα

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Χρονοδίνη



Του Χρόνου δίνες τρομερές, π’ αναβοσβήνουν τ’ άστρα
Και της Ανάγκης προσταγές, που τους Θεούς ορίζουν
Πώς να ξεφύγει ο θνητός, βουνά που τον συνθλίβουν
Μας επιλέγει ο καιρός 
κ’ οι εποχές γυρίζουν.

Τι και αν το σώμα το δονούν, πάθη παλιά θαμμένα
Σπαράσσουν κρύφια την ψυχή, ήθη λησμονημένα
Κάποιου ο χρόνος πέρασε, και γι’ άλλον ιω!
δεν ήρθε. 
 <ανεστράφη γαρ πάντα νυν τα πράγματα>

Τι και αν χορδές μελωδικές, όργανα ξεχασμένα
Ανοίγουν θύρες σφαλιστές, ξεθάβουν κ’ ανασταίνουν
Κάποιου ο χρόνος πέρασε, και γι’ άλλον ιω!
δεν ήρθε.
 <νεκρών έχοντες ελπίδας τεθαμμένας·>

Μορφές αχνές φασματικές, τον νου τον τριγυρίζουν
Κ’ ανείπωτες χιλιόχρονες, γλώσσες μου ψιθυρίζουν
Στα τρίσβαθα τις εντολές... 
 ΑΙΜΑ ΖΗΤΑΝΕ ΑΙΜΑ!
<Έλληνες εσμέν άνδρες εσποδωμένοι>


Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Οι βάτραχοι δεν πεθαίνουν παίζοντας...

(ουχ ώσπερ ο Βίων έλεγε)
«τα παιδάρια παίζοντα των βατράχων τοις λίθοις εφίεσθαι, τους δε βατράχους μηκέτι παίζοντας αλλ' αληθώς αποθνήσκειν»



Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα των ζώων (όχι των δίποδων), και θα είχε ίσως ενδιαφέρον να δούμε μερικά πράγματα αφού αντιγράψω τα παρακάτω βασικά από το νετ.

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων πρωτογιορτάστηκε το 1931 σ' ένα συνέδριο περιβαλλοντιστών στη Φλωρεντία, ως ένας τρόπος για την ευαισθητοποίηση κοινού και ειδικών για τα υπό εξαφάνιση ζώα. Από τότε, η γιορτή διευρύνθηκε και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου.
Η 4η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Ζώων, επειδή συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που έχει αναγορευτεί από την Καθολική Εκκλησία ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος.

H Διεθνής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων (1978)
Άρθρο 1
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
Άρθρο 2
1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων.
3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.
Άρθρο 3
1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.
2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνεις στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.
Άρθρο 4
1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους,
2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.
Άρθρο 5
1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του. 
2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.
Άρθρο 6
1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.
2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.
Άρθρο 7
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.
Άρθρο 8
1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κλπ. Αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.
2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.
Άρθρο 9
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.
Άρθρο 10
1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων.2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.
Άρθρο 11
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.
Άρθρο 12
1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί «γενοκτονία», έγκλημα απέναντι στο είδος.
2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.
Άρθρο 13
1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.
Άρθρο 14
1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.
2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ' τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.


Διάβασα σε πολλές εφημερίδες και ιστολόγια την είδηση και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι έντονη η (δικαιολογημένη) δυσαρέσκεια για τον τρόπο που φερόμαστε στα ζώα, θεωρώντας αυτήν την κατάσταση σαν κάτι που ίσχυε από πάντα με μια προοδευτική βελτίωση της αντιμετώπισης καθώς περνούν τα χρόνια, με αποκορύφωμα την φιλοσοφία πίσω από την διακήρυξη των δικαιωμάτων των ζώων.

Ισχύει όμως και εδώ αυτή η γνωστή γραμμικότητα που εφαρμόζει ο σύγχρονος άνθρωπος σε όλα τα θέματα, ή η σχέση ανθρώπων-ζώων έχει περάσει από διαφορετικά στάδια στο πέρας των εποχών, των πολιτισμών, των θρησκειών;

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι πως ο άνθρωπος ως παμφάγο στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, έχει έτσι και αλλιώς την τάση και ανάγκη και να τα φάει τα ζώα και με την εγκαθίδρυση της αγροτικής κοινωνίας να τα εκμεταλλευτεί, χρησιμοποιήσει, κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ (μέχρι να τα εξαφανίσουμε όλα). Οπότε αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που γίνονται τα παραπάνω, και κυρίως σε τι πλαίσιο μπαίνει – σύμφωνα με την εκάστοτε ‘φιλοσοφία’ της εποχής- η σχέση ανθρώπων ζώων.

Ένας λίγο πολύ κοινός ‘μύθος’ σε αυτή την γραμμική βελτίωση των σχέσεων ανθρώπων-ζώων είναι όπως και σε πολλά άλλα πράγματα η μετάβαση από τον αρχαίο κόσμο, ένα κόσμο αιματηρών θυσιών σε αυτόν της χριστιανικής αγάπης, άποψη που γρήγορα γίνεται αποδεκτή από αυτούς που μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων.
Στην πραγματικότητα όμως, η κατάσταση είναι πολύ μα πολύ διαφορετική καθώς η πρώτη ‘υποβάθμιση’ της σχέσης και τάξης των ζώων σημειώθηκε με τον ερχομό του μονοθεϊσμού και την απαγόρευση των παγανιστικών αιματηρών θυσιών.

Γιατί εκεί που για τους παγανιστές τα ζώα μπορεί να ήταν ιερά, αδέλφια τους, αγγελιοφόροι των θεών, έμψυχα με μόνη διαφορά στην ‘τάξη’, με τον μονοθεϊσμό ξεκινά η μεγάλη πορεία προς την αντικειμενοποίηση τους. Μέγιστη απόδειξη έναντι στο ‘επιχείρημα’ περί θυσιών φυσικά και είναι το γεγονός πως ουδέποτε τερματίστηκε στα πλαίσια του χριστιανισμού η κατανάλωση των ζώων ως τροφή (κάτι που αντιθέτως παρατηρείται αν και περιθωριακά στον παγανισμό ), απλά τερματίστηκε ή ένταξη αυτής της πράξης στο θρησκευτικό πλαίσιο του ιερού. Οπότε απλά από-ιεροποιήθηκαν τα ζώα χάνοντας ακόμα και αυτήν την ιδιότητα τους ως έμψυχα.

Δυστυχώς εδώ μεγάλο μέρος της ευθύνης έχουν κάποιοι Έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Αριστοτέλης ο οποίος πρώτος υποστήριξε πως τα ζώα έχουν αποστολή την ‘χρήση’ τους από τον άνθρωπο και αναλόγως αυτής της χρήσης κατατάσσονται σε χρήσιμα κτλ. Ταυτόχρονα η φιλοσοφική εξερεύνηση του λόγου και η ταύτιση του με τον άνθρωπο σε αντιδιαστολή με τα άλογα ζώα σιγά σιγά προετοίμασε το έδαφος για τα υπόλοιπα, ειδικά μέσω της σχολής των Στωικών που φαίνεται να γίναν οι μεγάλοι υπέρμαχοι της αρχικής θέσης του Αριστοτέλη και δημιούργησαν τις ‘διχαστικές’ αυτές βάσεις στην επιχειρηματολογία που και αργότερα με ακραία εντονότερο βαθμό χρησιμοποιήθηκε και από τον μονοθεϊσμό διαταράσσοντας την σχέση συγγένειας ζώων-ανθρώπων που εν πολύς ίσχυε στον πολυθεϊσμό.

Στην συνέχεια, και αφού τα ζώα είχαν στερηθεί της ψυχής τους, της λογικής τους, και απλά ήταν χρήσιμα, το τελειωτικό χτύπημα έγινε με την ‘πρόοδο’ των τελευταίων λίγων αιώνων, με την ‘επιστήμη’ και την τεχνική που από την μία μας επέτρεψαν αυτήν την τελική επικράτηση σε όλη την φύση – που προανήγγειλε ο μονοθεισμός στο γνωστό «αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε…»  που ίσως αποτελεί και την χυδαιότερη ‘εντολή’ που οι άνθρωποι βάλαν να λέει ‘θεός’-, και από την άλλη ‘δικαιολόγησαν’  με ανθρωποκεντρικά κριτήρια την αναγκαιότητα της (τα απάνθρωπα και συχνά άχρηστα πειράματα στα ζώα πχ για το καλό των ανθρώπων).

Το ενδιαφέρον είναι πως αυτές οι δύο οπτικές για τις σχέσεις ανθρώπων/ζώων ήδη από την ύστερη αρχαιότητα βρίσκονται σε σύγκρουση και μάλιστα ακριβώς στο ίδιο πλαίσιο που υπάρχει ακόμα και σήμερα. Έτσι τουλάχιστον μας δείχνουν οι διάλογοι του Πλουτάρχου (στην νεοπλατωνική γραμμή υπέρ των ζώων, «Πότερα των ζώων φρονιμώτερα, τα χερσαία ή τα ένυδρα») ή του Φίλωνα (Ιουδαϊκή αντίληψη κατά των ζώων με Στωική/Αριστοτελική επιχειρηματολογία) ή τέλος του Θεόφραστου που αν και διάδοχος του Αριστοτέλη στάθηκε τελείως αντιθέτως με αυτόν, θέλοντας να καταργήσει ακόμα και τις θυσίες, στρεφόμενος σε μια διατροφή καθαρά χορτοφαγική (παρομοίως και ο Πορφύριος με το Περί Αποχής Εμψύχων).

Αυτά και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα βρίσκονται στο Animals, Gods and Humans: Changing Attitudes to Animals in Greek, Roman and Early Christian Thought που μας δείχνει πόσο επικίνδυνο είναι να μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων.


Νομίζω ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε στο κλίμα της παγκόσμιας ημέρας των ζώων είναι με μια προσευχή ‘του φτωχούλη του θεού’ που με τα πανθεϊστικά της στοιχεία σε πλήρη αντίθεση με τα μονοθεϊστικά δόγματα αποτελεί  και την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα (μπορείτε να διαβάσετε και λίγο Πλούταρχο, Θεόφραστο, Πορφύριο για να καταλάβετε βέβαια και την διαφορά επιπέδου)


Δοξασμένος νάσαι, ω Κύριε, με όλα σου τα πλάσματα και ξέχωρα για τον κυρ αδελφό τον Ήλιο, που μας φέρνει τη μέρα και που η χάρη του μας φωτίζει και που είναι όμορφος κι αστραφτερός και με τη μεγάλη του λάμψη μαρτυράει για Σένα, Ύψιστε!
Δοξασμένος νάσαι, ω Κύριε, για την αδελφή Σελήνη και τ’ άστρα, που δημιούργησες στον ουρανό, λαμπερά, πολύτιμα κι ωραία! Δοξασμένος νάσαι, ω Κύριε, για τον αδελφό μας τον άνεμο, και για τον αέρα, για το σύννεφο, για τη γαλήνη και για όλους τους καιρούς, που με αυτά στηρίζεις τα πλάσματά σου!
Δοξασμένος νάσαι, ω Κύριε, για το αδέλφι μας το νερό, που είναι πολύ χρήσιμο, και ταπεινό και πολύτιμο κι αγνό!
Δοξασμένος νάσαι, ω Κύριε, για την αδελφή φωτιά, που με φωτίζεις τη νύχτα, κ’ είναι ωραία και χαρούμενη και δυνατή και ρωμαλέα!
Δοξασμένος νάσαι, ω Κύριε, για την αδελφή μας, τη μητέρα τη μητέρα Γη, που μας τρέφει και μας αναβαστάζει και γεννάει πλήθος πωρικά και πολύχρωμα άνθη και δέντρα!